Turnieje rycerskie wywodzą się z tradycji nawiązującej do żywiołu rycerza – walki oraz tradycji wojskowej. Pierwsze turnieje datuje się na rok 842, kiedy to odbyły się zawody jeździeckie, które zorganizowano z okazji spotkania się i zawiązania sojuszu między Ludwikiem Niemieckim a Karolem Łysym. W swej średniowiecznej formie turnieje przyjęły się między Loarą a Mozelą już w drugiej połowie XI wieku.
Turnieje można istotnie uznać za grę sportową, a przy tym grę zespołową, gdyż pojedynki, w których współzawodniczyli tylko dwaj rycerze, weszły w zwyczaj dopiero w XIV wieku. Turniej trwał co najmniej trzy dni, niekiedy dłużej. Walka rozpoczynała się o świcie, po mszy świętej i ciągnęła się bez przerwy do nieszporów. Różne grupy, związane wspólnotą pochodzenia geograficznego lub przynależności feudalnej, zmagały się ze sobą, z początku kolejno, potem wszystkie naraz. Wieczór spędzano na opatrywaniu ran, na ucztach, muzyce i tańcach.
